امام صادق(ع) در آخرین لحظات عمر شریفشان توصیه به نماز کردند و فرمودند شفاعت من به کسی که نماز را سبک بشمارد نمیرسد.
ابوبصیر یکی از اصحاب امام صادق(ع) میگوید: به حضور حُمیده رسیدم تا رحلت امام صادق(ع) را به او تسلیت بگویم. حُمیده گریه کرد، سپس گفت: اى ابا محمّد! کاش هنگام فوت آن حضرت بودی. امام(ع) یکى از چشمان خود را بست و سپس به من فرمود: خویشان و نزدیکانم را نزد من بیاورید. وقتى همه دور آن بزرگوار جمع شدند، فرمود: « شَفَاعَتَنَا لَا تَنَالُ مُسْتَخِفّاً بِالصَّلَاةِ؛ هرگز شفاعت ما به کسى که نماز را سبک بشمارد، نمى‌رسد» (بحار الأنوار (ط ـ بیروت)؛ ج47؛ ص2) توجه امامان شیعه به جایگاه نماز در جای جای زندگی این بزرگواران نمایان است، طوری که در حساسترین مقاطع زندگیشان نسبت به این فریضه غفلت در خود راه نمیدادند؛ به عنوان نمونه امام حسین(ع) آن قدر شوق فریضه نماز را داشتند که شب تاسوعا ابواالفضل(ع) را به سمت دشمن فرستادند تا فرصت عبادت بگیرد و خود فرمودند «أَنِّی کُنْتُ قَدْ أُحِبُّ الصَّلَاةَ لَهُ؛ من به نماز عشق میورزم» و در تاریخ کربلا میخوانیم که امام حسین(ع) روز عاشورا و در بین تیر و نیزههای دشمن به نماز ایستادند و نیز از سوی دیگر امیرالمؤمنین(ع) در محراب نماز ضربت شمشیر خوردند.